maria tzanakou
33 is my favorite word, 2017
solo presentation, installation, dimensions variable
Two Person Show with Valia Papastamou at Ileana Tounta Contemporary Art Center, Athens, sep 28-Nov 04, 2017
text-sculpture, dimensions variable
installation view @ Ileana Tounta | contemporary art center Ileana tounta, 2017/ Photo © 2017 by Dimitris Foutris
Maria Tzanakou & Valia Papastamou
Two-Person Show
On Thursday, 28th September 2017, Ileana Tounta Contemporary Art Center presents the exhibition of Maria Tzanakou and Valia Papastamou.
The show will run until 04th November 2017.
On the two-person show of Maria Tzanakou and Valia Papastamou presented on the first floor of the gallery, the two artists create on an equal artistic basis a dialogue on the various mechanisms of language. With different mediums, but with the same delicate handling of their materials, they attempt to develop a personal form of speech, in which the meaning often remains stranded in silence. In Tzanakou’s case, this communication comes through the written speech which transforms into an artwork, whilst, in contrast, in Papastamou’s body of work it articulates through the sculptures she creates.
As the artist Irini Bachlitzanaki points out, in writing about Maria Tzanakou’s installation 33 is my favourite word, the artist presents a series of works that deal with the passage of time, the meaning of return, but also the constant effort of creating and constituting personal speech.
Through personal references, which purposefully remain vague and unattached, and through an obvious economy of visual mediums, Tzanakou presents a series of works-traces. Drawings, sculptures, oil on canvas and unedited videos are all equal in value snapshots, which, when placed in the exhibition space, compose a fragmentary narration.
In the core of Tzanakou’s work reside the words that consist for many years the means and subject of her research, a research which remains in progress. The words and phrases themselves become the ground of negotiation: through odd play on words, playful mutations, surrealist loans, but also the position they occupy in the physical space, the works tiptoe constantly between the obvious and the latent meaning, literalism and metaphor. The immediacy, spontaneity and feeling of intimacy that regulate the spoken language are combined in the overall body of the works, which are presented with severity, a feeling of permanence, and the gravity of the written language.
Valia Papastamou perceives Phonological minerals as sculptures of a possible speech. They emerge as acts of a sculpture of speech which escape the limits of the oral cavity, attempting to reach the Other. This effort articulates the language-as-object through the reformulation of different versions of an oral address.
The versions of the phonological mining consist of formations of a verbal world which surfaces in order to reside while language is already the residence of being. They are formulated as sculptural possibilities of the very effort of hauling the voice, through a double movement of appropriation and alienation of its unfolding.
Phonological minerals appear as snapshots of speech acts that have been reduced to a subtle silence, a breach on the speech continuum, which leads the speech dynamic to its material limits. The action of formulating those phonological minerals develops as a procedure in which happens that-which-is-not-language. A procedure of openness, during which the mouth is never a mouth of sealed silence.
ΜΑΡΙΑ ΤΖΑΝΑΚΟΥ & ΒΑΛΙΑ ΠΑΠΑΣΤΑΜΟΥ
TWO-PERSON SHOW
28.09.2017 – 04.11.2017
Την Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου στις 19:30, εγκαινιάζεται στον 1ο όροφο του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα η έκθεση των Μαρία Τζανάκου και Βάλια Παπαστάμου.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 04 Νοεμβρίου 2017.
Στην διπλή ατομική έκθεση της Μαρίας Τζανάκου και της Βάλιας Παπαστάμου που παρουσιάζεται στον 1ο όροφο της γκαλερί, οι δύο καλλιτέχνιδες δημιουργούν σε ισότιμη εικαστική βάση μια συνομιλία με θέμα τους πολυποίκιλους μηχανισμούς της γλώσσας. Με διαφορετικά μέσα η καθεμία, αλλά με τον ίδιο λεπτεπίλεπτο χειρισμό των υλικών, επιχειρούν να διατυπώσουν έναν προσωπικό λόγο, που το νόημά του συχνά παραμένει λανθάνον στη σιωπή. Στην περίπτωση της Τζανάκου η επικοινωνία αυτή γίνεται μέσω του γραπτού λόγου που μετατρέπεται σε καλλιτεχνικό έργο, ενώ, σε αντιπαράθεση, στη δουλειά της Παπαστάμου αρθρώνεται μέσα από τα γλυπτά που κατασκευάζει.
Όπως επισημαίνει η εικαστικός Ειρήνη Μπαχλιτζανάκη, γράφοντας για την εγκατάσταση της Μαρίας Τζανάκου με τίτλο 33 is my favourite word, η εικαστικός παρουσιάζει μια σειρά έργων που πραγματεύονται το πέρασμα του χρόνου, την έννοια της επιστροφής αλλά και την διαρκή προσπάθεια παραγωγής και συγκρότησης προσωπικού λόγου.
Μέσα από προσωπικές αναφορές που παραμένουν εσκεμμένα αόριστες και ασύνδετες και μια φανερή οικονομία εικαστικών μέσων, η Τζανάκου παρουσιάζει μια σειρά από έργα-ίχνη. Σχέδια, γλυπτά, λάδια σε καμβά και αμοντάριστα βίντεο είναι όλα ισάξια στιγμιότυπα που τοποθετημένα στον εκθεσιακό χώρο συνθέτουν μια αποσπασματική αφήγηση.
Στον πυρήνα της δουλειάς της Τζανάκου βρίσκονται οι λέξεις που αποτελούν εδώ και αρκετά χρόνια μέσο και αντικείμενο της εικάστικής της έρευνας, μιας έρευνας που παραμένει σε εξέλιξη. Οι λέξεις και οι φράσεις γίνονται οι ίδιες ο τόπος της διαπραγμάτευσης: Μέσα από ιδιόμορφα λογοπαίγνια, παιγνιώδεις μεταλλάξεις, σουρεαλιστικά δάνεια, αλλά και τη θέση που καταλαμβάνουν στον φυσικό χώρο, τα έργα ακροβατούν διαρκώς μεταξύ του φανερού και του λανθάνοντος νοήματος, της κυριολεξίας και της μεταφοράς. Η αμεσότητα, ο αυθορμητισμός και η αίσθηση της οικειότητας που διέπει τον προφορικό λόγο συνδυάζονται στο σύνολο των έργων που παρουσιάζονται με την αυστηρότητα, αίσθηση μονιμότητας, και βαρύτητα του γραπτού.
Η Βάλια Παπαστάμου αντιλαμβάνεται τα Φωνολογικά Ορυκτά ως γλυπτικές εκφορές μιας ενδεχόμενης ομιλίας. Αναδύονται ως πράξεις μιας γλυπτικής εκφώνησης η οποία, αποδρώντας από τα όρια της στοματικής κοιλότητας, επιχειρεί να διανύσει την απόσταση ως τον Άλλον. Αυτή η προσπάθεια αρθρώνει τη γλώσσα-ως-πράγμα μέσα από την επαναδιατύπωση εκδοχών μιας απεύθυνσης.
Οι εκδοχές της φωνολογικής εξόρυξης αποτελούν σχηματισμούς ενός λεκτικού κόσμου ο οποίος αναδύεται για να κατοικήσει τα πράγματα τη στιγμή που ήδη κατοικούμε μέσα στη γλώσσα. Μορφοποιούνται ως γλυπτικές δυνατότητες της ίδιας της προσπάθειας ανάσυρσης της φωνής, μέσα από τη διπλή κίνηση ιδιοποίησης και απo-ιδιοποίησης της εκδίπλωσης της.
Τα φωνολογικά ορυκτά εμφανίζονται ως στιγμιότυπα ενεργημάτων που έχουν αναχθεί σε μια λεπτή σιωπή, μια ρήξη του ομιλιακού συνεχούς, που οδηγεί τη δυναμικότητα του εκφωνήματος στα υλικά της όρια. Η πράξη της μορφοποίησης των φωνολογικών ορυκτών αναπτύσσεται ως μια διαδικασία κατά την οποία γίνεται αυτό-που-δεν-είναι-γλώσσα. Μια διαδικασία ανοιχτότητας, όπου το στόμα δεν είναι ποτέ ένα στόμα σφραγισμένης σιωπής.