top of page

Desert Citizens: The Last Thing I Took, 2020

text sculpture, pencil on color, wood, paper-tapes, table, dimensions 1,20m x 1,60m/ 

κείμενο γλυπτό, μολύβι σε επιφάνεια χρώματος, κόντρα πλακέ, χαρτοταινίες, τραπέζι, διαστάσεις 120 x 160 εκ.

private collection

“Collectanea”, curated by Christoforos Marinos, ACG Gallery, Athens, Feb. 21 -Mar.21, 2020

Ο τοίχος στο εργαστήριό μου μαδούσε. Έγραψα πάνω στο χρώμα που ξεφλούδιζε τη λέξη “SICK”. Ο τοίχος γαλάζιος –το χρώμα του δηλαδή – ή, καλύτερα, η ίδια η ζωγραφική του. Απο-τοίχισα και μετέφερα την τοιχογραφία και το ίχνος της σπουδής μου εκεί. (Μικρό και ασήμαντο αλλά προσωπικά σημαντικό.) «Ήταν το τελευταίο πράγμα που πήρα από εκεί». Τώρα, δηλαδή τότε, λίγο μετά, σαν να μην πέρασε μια μέρα, πιο συγκεκριμένα σε κάθε μου στιγμή, έφυγε ο μπαμπάς μου για τον γύρο του κόσμου. Σε ό,τι έμεινε, «στην τελευταία μου εικόνα από ό,τι πήρα από εκεί»... ένα γαλάζιο σεντόνι πάνω του, που κάλυπτε το πρόσωπό του μέχρι τα πόδια του πριν τον μεταφέρουν. Ήταν άρρωστος λίγο πριν. Τώρα είμαστε για πάντα μαζί «της ερήμου πολίτες».

2019. Με προσκαλεί ο Χριστόφορος Μαρίνος να συμμετάσχω στην έκθεση που επιμελείται με δάνειο τίτλο “Collectanea” από το ομότιτλο βιβλίο του Ζήσιμου Λορεντζάτου, εκδόσεις Δόμος. Μετακομίζω από το σπίτι μου και «το τελευταίο πράγμα που παίρνω από εκεί» είναι το κείμενο-γλυπτό. Συμφωνούμε με τον Χριστόφορο ότι το έργο είναι αυτό και πρέπει να παρουσιαστεί έτσι, δίχως άλλη επεξεργασία, όπως η χαμάδα που επικαλείται ο Λορεντζάτος για να παρουσιάσει στον αναγνώστη τις καταγραφές του: «όπως είναι –δίχως άλλη επεξεργασία– ήγουν ανάλατες».

The wall at my studio was peeling off. I drew on the color that peeled off the word “SICK”. The wall - its color was light blue - or better saying its own painting. I de-collaged and transferred the fresco and the trace of my study there. (Small and insignificant but for me important.) It was the last thing I took.

Now, then, just a little later, as if not a single day has passed, more specifically every moment I live, my dad has gone away for the tour of the world. In what was left, in my last picture of what I took from there ... a light blue sheet over him covering his face to his feet before transferring him. He was sick just before. Now we are forever 

twogether desert citizens. 2019. Christopher Marinos invites me to participate in the exhibition he curates with loan title “Collectanea” from Zesimos Lorentzatos book, Domos publishing. I move out of my house and the last thing I take from there is the text sculpture. We agree with Christopher that this is the work and it must be presented in this way just like an unsalted mature olive without any other editing like Lorentzatos prefaces to his readers his recordings "as they are - no other treatment - unsalted."

bottom of page