Ο τοίχος στο εργαστήριό μου μαδούσε. Έγραψα πάνω στο χρώμα που ξεφλούδιζε τη λέξη “SICK”. Ο τοίχος γαλάζιος –το χρώμα του δηλαδή – ή, καλύτερα, η ίδια η ζωγραφική του. Απο-τοίχισα και μετέφερα την τοιχογραφία και το ίχνος της σπουδής μου εκεί. (Μικρό και ασήμαντο αλλά προσωπικά σημαντικό.) «Ήταν το τελευταίο πράγμα που πήρα από εκεί». Τώρα, δηλαδή τότε, λίγο μετά, σαν να μην πέρασε μια μέρα, πιο συγκεκριμένα σε κάθε μου στιγμή, έφυγε ο μπαμπάς μου για τον γύρο του κόσμου. Σε ό,τι έμεινε, «στην τελευταία μου εικόνα από ό,τι πήρα από εκεί»... ένα γαλάζιο σεντόνι πάνω του, που κάλυπτε το πρόσωπό του μέχρι τα πόδια του πριν τον μεταφέρουν. Ήταν άρρωστος λίγο πριν. Τώρα είμαστε για πάντα μαζί «της ερήμου πολίτες».

2019. Με προσκαλεί ο Χριστόφορος Μαρίνος να συμμετάσχω στην έκθεση που επιμελείται με δάνειο τίτλο “Collectanea” από το ομότιτλο βιβλίο του Ζήσιμου Λορεντζάτου, εκδόσεις Δόμος. Μετακομίζω από το σπίτι μου και «το τελευταίο πράγμα που παίρνω από εκεί» είναι το κείμενο-γλυπτό. Συμφωνούμε με τον Χριστόφορο ότι το έργο είναι αυτό και πρέπει να παρουσιαστεί έτσι, δίχως άλλη επεξεργασία, όπως η χαμάδα που επικαλείται ο Λορεντζάτος για να παρουσιάσει στον αναγνώστη τις καταγραφές του: «όπως είναι –δίχως άλλη επεξεργασία– ήγουν ανάλατες».